Bu konudaki esas ayrım Atatürk’e Milli Mücadele’de her şeyi yükleyip oradan da Atatürk’ün kurduğu parti ve onun zihniyetine ülkenin mecbur kılınma çabasıdır.
Bu artık çok sırıtıyor, eskiden de sırıtıyordu ama askeri vesayet buna itirazı engelliyordu. Şimdi bu yok, bu durumda artık her şey yerinde hak ettiği kadar olmalıdır.
Atatürk Milli Mücadelenin İstanbul tarafından atanmış koordinatörüdür. Bunu kendisi söylüyor. Padişah Vahdettin ona bu görevi verirken ‘’ Paşa Paşa ülkeyi kurtarabilirsin ‘’ dedi ve göreve başladı.
Resmi tarihe göre de organizesi önceden yapılmış Erzurum Kongresine katıldı. Sivas Kongresinde defalarca Padişaha telgraf çekip bağlılığını bildirdi, hükümetin değişmesini istedi vs. Hükümet de onun ve Temsil Heyetinin istediği gibi değiştirildi. İşgalcilere göre yeni kurulan Ali Rıza Paşa hükümeti Anadolu Hareketine yakındı.
Kongreler açılırken padişaha bağlılık konuşmaları yapılıyordu. Bu durum çocuklara taktik olarak anlatılırdı fakat bu şunu ortaya koyuyordu kongrelere katılanlar Padişaha bağlı askerler, kanaat önderleri, hocalar, valilerdi yani Milli Mücadele bu insanlarla birlikte yapılıyordu.
İstanbul’daki Mebusan Meclisinin son seçiminde Ekim 1919’da Atatürk Erzurum vekili olarak seçildi. Henüz TBMM kurulmadan önce Atatürk Meclisi Mebusana vekil olarak seçildi. Cumhuriyet tarihi boyunca oluşturulan algıdaki gibi Atatürk İstanbul ile bağları kopartmış falan değildi. Osmanlı genelkurmayı, ileri gelen siyasetçileri, diplomatlarıyla beraber işgale karşı bir mücadele sürdürüyorlardı.
Neticede Yunanlıları yurttan çıkartan son savaş 1922’de yapıldı. Bu zaferden sonra Millî Mücadelenin içerisindeki siyasi akımlar iktidar yarışına başladı. Bu çok doğal bir durumdu. Osmanlı’nın son döneminde üç ana akım vardı. Batılılaşma, Milliyetçilik ve İslamcılık. Bu sıralama güç ve sayı durumuna ifade diyor.
Bu akımların hepsi Millî Mücadelenin içinde aynı ağırlıkta vardı. Halk arasında tepki çeken, yeniden yönetimi ele geçirmesinden endişe edilen grup İttihatçılardı. İttihatçıların hem batılılaşma hem milliyetçi tarafı vardı. Büyük Taarruzdan sonra batılılaşma ve milliyetçi gruplar öne çıktı. Bunlar hem ittihatçılık döneminden bağlantılıydı hem seküler olma açısından yakındı. İşgalciler batılılaşma tarafında olanlarla diyalog kurmayı seçtiler , bu da çok normaldi.
Birinci mecliste iki grup vardı. Bazı meselelerde muhalif tavır alan meclisin etkin olması için büyük yetki devirlerine itiraz eden İkinci Grup mesela saltanatın kaldırılması lehine oy kullanmıştır. İkinci Grup mensupları arasında müftü, müderris, şeyh gibi din adamlarının oranı, Birinci Grup'takinin üçte biri kadardır (%9,9'a karşı %3,2). Medrese kökenli olan mebusların oranı da, Birinci Grup'a oranla daha azdır. Yani İkinci Grup Milli Mücadelenin karşısında değil, daha cahil, daha saltanatçı değil sadece meclisin daha söz sahibi olmasını isteyen Milli Mücadelenin başarısını birilerinin kendi siyasi hedefleri için kullanmasına engel olmak isteyen gruptu.
1 Nisan 1923’te meclis seçim kararı aldı. Seçimin adil olmayacağını gören İkinci Grup seçimi boykot etti, etmeseler de adayların hep birinci gruptan belirleneceği görmüşler ikinci meclis birinci grup taraftarları tarafından oluşmuş böylece Lozan anlaşmasını meclis muhalefetsiz kabul etmiş TBMM ilerleyen dönemde Halk Fırkası olarak adını alan grubun eline geçmiştir.
1924’te kurulan muhalif parti Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası Kurtuluş Savaşı'nı başlatan beş kişilik kumandan kadrosunun M. Kemal hariç diğer dördünün önderliğinde kurulmuştur.. (Kâzım Karabekir, Rauf Bey, Refet Paşa ve Ali Fuat Paşa. Diğer büyük kumandan Sakarya Savaşı ve Büyük Taarruzun cephe komutanı ve planlayıcısı Fevzi Paşa da ilerleyen dönemde Cumhuriyet Halk Partisinden değil Demokrat Parti’den milletvekili seçilmiştir.
Eğer Milli Mücadelenin başarısı savaşlarsa komutanların 7 tanesinin 5’i Atatürk ile aynı siyasi partiden değildi. Savaşlar bitene kadar birlikte hareket edildi. Masaya oturulunca, anlaşma imzalamaya sıra gelince neticede ülke yönetmeye sıra gelince siyaset başlamış kahramanlıklar dikkate alınmamıştır.
Bunlar üzerinde ihtilaf olmayan resmi tarih tarafından da kabul edilen gerçeklerdir. Fakat nasıl yapıldı, nasıl bir hava oluşturulduysa Atatürk herkesi karşısına almış tek başına kongreleri toplamış, kimse kurtuluşa inanmazken bir tek o inanmış, kimse meclis kurmayı düşünmezken o düşünmüş, kimse Yunanı yenmeyi planlamazken o herkesi buna ikna etmiş gibi bir büyük kahramanlık efsanesi zihinlere yerleştirilmiş ve bu büyük bir minnet borcuna dönüştürülmüş ve herkesin Atatürk’e borçlu doğduğu tabu haline getirilmiştir.
Halbuki saltanatın kaldırılması dahil 1922 sonuna kadar kadar büyük bir ittifakla Milli Mücadele sürdürülmüştür. Bundan sonrası siyasi kamplaşmadır. Kimseyi de siyaset yaptı, çoğunluğu sağladı diğerlerini alt etti diye suçlama hakkımız yok. Konjonktür onların lehindeydi. Yenilenler için de becerseydi onlar yönetimi eline geçirseydi deriz. Fakat bu siyasi mücadelede bizi 21. Yüzyılda hala bu siyasi kamplaşmada Atatürk’ün tarafında olmaya zorlamak, bizi buna mecbur kılmak olmaz. O gün siyaseten kazanmış fakat daha sonra serbest seçimler döneminde o siyasi kanat başarılı olamamıştır, insanımızı ikna edememiş, hiçbir zaman çoğunluğu sağlayamamıştır.
Bunları söylemek Atatürkçülere göre Atatürk’e düşmanlıktır. Atatürkçülerin en sevmediği sözler bunlardır. Atatürk’e hakaret edilmesine bu kadar kızmıyorlar ama Milli Mücadelede diğer komutanlara hakkı teslim eden gerçeklerin dile getirilmesine tahammül edemiyorlar. Artık buna alışmak zorundalar arkasında askeri vesayet olmadan bu baskı para etmiyor.
İsteğimiz siyasette kaldıraç kullanma döneminin sona ermesi bunun bir kamplaşma vesilesi olmaktan çıkarılmasıdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder