Çok sıkıntılı bir durum yaşıyoruz. Dünya tarihinde bir hastalıkla mücadelede hekimlere güvenmemek ve hekimlere teslim olmamak, bilgi çağını yaşadığını iddia eden çağımız insanına nasip oldu.
Ve bu insanlar eski çağlarda dedikodunun bilimi nasıl engellediğini anlatır dururdu.
Fakat bu sefer durum çok daha vahim. Bugün mesele dünyanın güneş etrafında dönüp dönmemesi gibi bir mesele değil, direkt insanın kendi hayatını ilgilendiren bir durum yaşanıyor.
Bugün dedikodu, sosyal medya gücüyle bu defa ölümle yarışıyor.
Kur'an-ı Kerim, insanın kendisini tehlikeye atmasını, kendini öldürmesini en uç kötülük olarak tanımlamış yanlış amelleri onlara kıyas etmiştir. (Bakara 195-Nahl 69 )
Ey iman edenler! Allah'a itaat edin, peygambere ve sizden olan yetki/yetkinlik sahiplerine itaat edin. (Nisâ 59)
Fıkıh açısından durum şöyledir.
Bazı fakihler tedavi-tevekkül ilişkisi konusunda şöyle bir ayırıma gitmiştir: Hayatî tehlike içinde bulunup fayda vereceği kesin görülen tedavi yöntemlerine başvurmamak haramdır, zira bu tutumun tevekkülle ilgisi yoktur.
Hanefî fakihleri hastalığın hayatî tehlike arzetmesi, helâl maddelerle tedavi imkânının olmaması, uzman bir doktorun o ilâcı kullanmanın büyük ihtimalle fayda vereceğini söylemesi ve ilâcın zaruret miktarınca alınması gibi şartlarla haramla tedaviyi câiz görmektedir (İbn Âbidîn, I, 210)
İslâm Konferansı Teşkilâtı’na bağlı Uluslararası İslâm Fıkıh Akademisi’nin 9-14 Mayıs 1992 tarihli kararında kişilere göre tedavinin hükmünün farklılık arzedeceği belirtildikten sonra terki halinde can veya organ kaybı yahut hastalığın başkasına bulaşması söz konusu ise tedavinin vâcip, sadece bedenî zaafa mâruz kalınacaksa mendup, bedenî zaafa uğrama tehlikesi de yoksa mubah ve yan etkileri asıl hastalığı aşan riskler taşıyorsa mekruh olduğu ifade edilmiştir. (TDV İslam Ansiklopedisi/Tedavi Md.)
